Terug in het vliegtuig van Athene naar Amsterdam kijk ik uit mijn raampje en zie de linkervleugel van het toestel. De eerste reflecties van de afgelopen dagen vormen zich in mijn hoofd. Hoog boven de wolken heb ik eindelijk de rust om mijn gedachten te ordenen. De afgelopen dagen hebben we met een groep collega’s bestaande uit elf verschillende nationaliteiten een leernetwerk gestart. Dat was een enerverende ervaring. Mijn verlangen was mijzelf weer te verbinden met mijn professionele roots die liggen in de Gestaltfilosofie. Dat is meer dan gelukt! Het was prettig en inspirerend om collega’s te ontmoeten in een internationaal veld die ook bezig zijn met leren en veranderen. Collega’s met eenzelfde ‘grond’ en eenzelfde vocabulaire.
Het doel van deze ‘gathering’ was het verder opstarten en vormgeven van een nieuw en krachtig internationaal netwerk voor consultants, coaches, counselors, facilitators, schrijvers en onderzoekers die dus werken vanuit de principes van de Gestaltfilosofie of interesse daarin hebben. De naam van deze community is Intagio, International Association for Gestalt in Organisations. Als ervaringsdeskundige in het faciliteren van teams en het zelf opstarten van leernetwerken was ik natuurlijk ook geïnteresseerd in de groepsdynamische processen van deze groep met elf verschillende nationaliteiten.
In de eerste dagen was er veel enthousiasme en energie en er was veel behoefte om elkaar beter te leren kennen. Na 1,5 dag vormden zich in deze zelforganiserende groep gedragspatronen en ongeschreven regels. Ik werd getroffen door de snelheid waarmee onze ‘eigen cultuur’ ontstond. En ook tekenden zich al snel de eerste verstoringen in de groep af. Vooral het verschil tussen mensen die ‘taskoriented’ zijn of ‘procesoriented’, werd zichtbaar en fricties werden voelbaar.
En wie herkent dat niet, als ‘taskoriented’ persoon, net als je op stoom begint te komen en lekker aan de slag wil, trapt een collega op de rem. Of net als je, als ‘procesoriented’ persoon rustig de mensen in je team nog eens verder wilt spreken, schopt een collega alles in de war, omdat hij of zij vindt dat er lijstjes afgewerkt moeten worden en er structuur en focus moet komen! Pffff…. en het hele proces in de groep stagneert, er ontstaat impasse….stilstand. Deze impasse te laten bestaan is dan een ware kunst. Zodat het ware nulpunt wordt bereikt en er weer beweging en creativiteit kan ontstaan vanuit respect en dialoog.
Terwijl ik uit mijn raampje kijk van het vliegtuig zie ik die prachtige linkervleugel en het beeld doemt op van een vogel die wil vliegen. Met één vleugel lukt het de vogel niet en zal hij cirkels blijven draaien. Een vogel heeft twee vleugels nodig om te vliegen. Net als het vliegtuig dat mij terug naar huis brengt. Net als Intagio. Net als ieder ander initiatief, pilot of experiment. Balans vinden is belangrijk en het is belangrijk dat beide stijlen van werken ruimte krijgen. Otherwise a project or group won’t fly. Otherwise Intagio won’t fly. Op de laatste dag van deze bijeenkomst ontstond er weer energie in de groep en focus. We kwamen weer in beweging. Een prachtig groepsproces. En één uit het boekje.
Ik vond het een voorrecht om een bijdrage te leveren aan de startup van dit nieuwe internationale netwerk dat zich de afgelopen dagen heeft voorbereid om een eerste vlucht te maken! Wordt vervolgd.
Georgette Kempink – april 2014